به گزارش خبرنگار ایرنا درست یک روز بعد از آنکه بمبهای شیمیایی صدام باعث شهادت پنج هزار تن از مردم بی دفاع شهر حلبچه شد و در زمانی که نگاه همه رسانه ها و مجامع بین المللی به این فاجعه و جنایت ضد بشری معطوف بود، هواپیماهای صدام این بار شهر مرزی نودشه در 33 کیلومتری غرب شهر پاوه را هدف گازهای شیمیایی و بمب های خردل خود قرار دادند.

شهر نودشه در 26 اسفند سال 66 خورشیدی جمعیتی افزون بر 6 هزار نفر داشت ولی بخاطر ترس از بمباران رژیم بعث، در روز حادثه بیشتر مردم از خانه های شان خارج شده بودند.

نقطه عطف بمباران شیمیایی 25 اسفند سال 66 نودشه، اصابت مستقیم بمب شیمیایی به خانه آقای فلاحی بود که باعث شهید شدن هفت تن از اعضای این خانواده شد.

بعثی ها اما به همین یکبار بمباران شیمیایی شهر نودشه بسنده نکردند و در 2 نوبت دیگر یعنی در اول فروردین سال 67 و 13 فروردین همان سال باز هم بمبهای شیمیایی و خردل را بر سر مردم نودشه خالی کردند تا این شهر مظلوم سه بار شیمیایی شدن را تجربه کرده باشد و در این فاجعه به هیروشیمای غرب ایران تبدیل شود.

نکته تاثربرانگیزی که اهالی این شهر از آن ناخرسند هستند، بی توجهی رسانه ها و دولتمردان به بمبارانهای سه گانه شهر نودشه است و عده ای هم معتقدند اگر بمباران شیمیایی این شهر با حلبچه تلاقی پیدا نمی کرد، ممکن بود الان در تقویم ملی یک روز بنام شیمایی شدگان نودشه ثبت می شد.

** در پی یافتن اسناد مکتوب و مصور فاجعه

امام جمعه نودشه در سالروز بمباران شیمیایی این شهر به خبرنگار ایرنا گفت: در 26 اسفند سال 66 که صدام به این شهر حمله شیمیایی کرد، هشت نفر شهید شدند اما تا امروز شمار شهدای شیمیایی نودشه به 17 نفر رسیده است.

ماموستا ملا احمد مبارکشاهی اظهار کرد: گرچه این واقعه تلخ هنوز در داخل و مجامع بین المللی ثبت نشده اما در دهم فروردین سال 67 وزارت امور خارجه کشورمان از رژیم بعث بخاطر ارتکاب این جنایت به دیوان لاهه شکایت کرد و حتی خبرنگاران خارجی هم به نودشه آمدند و اقدام به فیلمبرداری از نودشه پس از سه بار بمباران شیمیایی کردند اما متاسفانه هیچ سند و مدرکی از تولیدات رسانه های آن زمان در دسترس ما نیست.

وی افزود: در همین رابطه به وزارت خارجه نامه نوشته ایم و حتی چند نفر از دانشجویان نودشه ای که در تهران مشغول به تحصیل هستند را مامور کرده ایم که از این وزارتخانه اسناد مکتوب و مصور مربوط به بمباران شیمیایی نودشه را بدست آورند که تاکنون توفیقی در این زمینه بدست نیاورده ایم.

** نودشه؛ زیر سایه حلبچه

به گفته امام جمعه نودشه یکی از دلایل اینکه جنایت رژیم بعث در شهر نودشه همچنان در هاله و ابهام قرار دارد و به درستی معرفی نشده است، همزمانی این رخداد با بمباران شیمیایی حلبچه است.

وی اظهار کرد: حتی بسیاری از مصدومان شیمیایی شده نودشه ای که برای مداوا به خارج از کشور منتقل شده بودند نیز در مجامع بین المللی به نام اتباع حلبچه ای به اشتباه ثبت شده اند بطوریکه یک اکیپ پزشکی ژاپنی در همان زمان، نام یکی از مصدومان شیمیایی نودشه را به اشتباه بعنوان یک فرد حلبچه ای ثبت کرده بود.

ماموستا مبارکشاهی گفت: اکنون 70 نفر مصدوم شیمیایی در نودشه داریم و 360 نفر دیگر هم که به دلیل اصابت بمبهای شیمیایی و گاز خردل دچار آسیب شده اند برای تعیین درصد جانبازی نام نویسی کرده اند.

** درد دل های یک مصدوم شیمیایی نودشه ای

وقتی ساعت چهار عصر روز 25 اسفند سال 66 بمب های شیمیایی صدام روی شهر نودشه خالی شد، عثمان منور از اهالی این شهر همراه با سایر ساکنان قصد خروج از شهر را داشتند که مورد اصابت قرار گرفت.

کاک عثمان اکنون کارمند شهرداری نودشه است اما مشکلات تنفسی و ریوی، او را وادار کرده که از سال 82 تاکنون تحت نظر یکی از پزشکان در تهران باشد.

وی به خبرنگار ایرنا گفت: اکنون بینایی ام بسیار ضعیف است و همیشه احساس سوزش چشم دارم ضمن اینکه پوستم نیز بشدت آسیب دیده است.

وی اظهار کرد: همه اعضای خانواده ما در آن روز دچار مصدومیت شدیم و پدرم به دلیل شدت آسیبها در سال 72 به رحمت خدا رفت.

این مصدوم شیمیایی نودشه ای از بستری شدن چند مرحله ای خود در بیمارستانهای لبافی نژاد و ساسان تهران و نیز بخش اعصاب و روان یکی از بیمارستانهای سنندج خبر داد.

عثمان افزود: در روز حادثه ما را به یکی از بیمارستانهای کرمانشاه منتقل کردند اما به دلیل اینکه با مجروحان جنگ تحمیلی در سایر جبهه ها بستری شدیم، به نوعی گم شدیم و کسی عمق فاجعه ای که بر سر ما آمده بود را درک نکرد.

** تلاش ناکام برای نامگذاری روز نودشه در تقویم ملی

عثمان منور، نامه ای که با کمک نماینده اسبق مردم اورامان در مجلس شورای اسلامی تهیه در آن از مسوولان کشور خواسته شده بود که یک روز در تقویم ملی را به نام نودشه نامگذاری کنند را یادآور شد و افزود: متاسفانه آن نامه وقتی به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رسید، متوقف ماند و دیگر خبری از نامگذاری یک روز برای شیمیایی شدن نودشه نشد و بدین ترتیب مظلومیت این شهر را تاکنون کسی ندیده است.

وی افزود: این کمترین خواسته شهیدان، جانبازان و پدران و مادران داغداری نودشه ای از مسوولان است که برای فراموش نشدن جنایت ضد بشری رژیم بعث، یک روز در تقویم ملی را به نام نودشه تعیین کنند.

حتی امام جمعه نودشه هم خواستار تعیین یک روز بنام نودشه و ثبت فاجعه بمباران شیمیایی این شهر مانند شهرهای سردشت و روستاهای زرده و دیره در استان کرمانشاه شد و گفت: این کار احترام گذاشتن به مقاومت و پایمردی مردم این شهر است.

ماموستا مبارکشاهی از اینکه در سالهای اخیر در برگزاری آیینهای ویژه سالروز بمباران این شهر، استقبال چندانی از سوی مسوولان نشده، گلایه داشت.

** خواسته های عمومی از مسوولان برای تبدیل نودشه به بخش

به گفته امام جمعه نودشه، در این شهر پنج هزار نفری هم اینک زیرساختهای بهداشتی – درمانی و سایر امور خدماتی بسیار نامناسب است.

ماموستا مبارکشاهی اظهار کرد: از مسوولان می خواهم که جانبازان و مصدومان ما را دریابند زیرا اکنون مصدومانی داریم که برای تهیه یک آمپول یا یک کپسول با مشکلات زیادی مواجه هستند.

وی گفت: مجلس عراق سال گذشته حلبچه را به دلیل فاجعه ای که بر سر مردم آن شهر آمد، از شهرستان به استان تبدیل کرد و ما نیز از مسوولان می خواهیم که شهر نودشه را به بخشداری تبدیل کنند چرا که ما در خط مقدم مبارزه با دشمن بودیم و117 شهید علاوه بر 17 شهید شیمیایی تقدیم کرده ایم.

عثمان منور هم در پاسخ به این سووال که چه خواسته ای از مسوولان دارید گفت: من خواسته شخصی و مادی را نمی خواهم بیان کنم اما گله مندم به دلیل اینکه شهری که در دوران جنگ 2 هزار بار هدف توپ و خمپاره دشمن و سه بار مورد حمله شیمیایی واقع شده، هنوز هم در کانون بی توجهی ها قرار دارد.

وی در تایید صحبت های امام جمعه نودشه گفت: اکنون 20 سال است پیگیر تبدیل شدن این شهر به بخشداری هستیم اما توجهی به این خواست عمومی مردم نشده است.

وی ادامه داد: نودشه از اعتبارات بازسازی مناطق جنگی هیچ بهره ای نبرده و اکنون بیشتر خانه های مردم این شهر دارای بافتی فرسوده و با قدمتی افزون بر 30 سال می باشد.

کاک عثمان همچنین، مزیتهای مرزی این شهر را نافع به حال مردم ندانست و گفت: هنوز بازارچه ای در این شهر مرزی ایجاد نشده تا معیشت و اقتصاد مردم را بهتر کند.

وی افزود: از نظر بهداشتی و درمانی هم در مضیقه هستیم و در مرکز بهداشت این شهر حتی یک پزشک عمومی هم نداریم!

به گفته این مصدوم شیمیایی نودشه ای، به دلیل نبود زیرساختهای لازم برای زندگی در این شهر، جمعیت همواره در حال کاهش است به طوری که هم اینک 750 خانواده نودشه ای در شهر مریوان زندگی می کنند و حدود 100 خانواده دیگر در شهر کرمانشاه هستند که باعث شده جمعیت نودشه در حالیکه سال 66 افزون بر 6 هزار نفر بود اکنون به کمتر از پنج هزار نفر کاهش یابد.

یحیی معماری – خبرنگار ایرنا مرکز کرمانشاه